تا ابـد بـاغـچـۀ عطر بهار است اینجا            دست گلهاست که بر دامن یار است اینجا

هــر طرف رایحــه بــاغ تجــلی دارد            به گمـانم سـحـر آیـنـه زار است اینجا

بالهایی که مـلائک به طـواف آوردند            وقف برداشتن گرد و غبار است اینجا

هر طرف آهوی دلهاست به دام افتاده            نکـند منطقـۀ بـاز شـکـار است ایـنجـا

بس که روشن شده از گنبد تو صبح حرم            نور خورشید کم از شمع مزار است اینجا

تحفه هایی که زمینی است کجا لایق اوست            صلوات است که شایان نثار است اینجا

این سخن بر غزل پیش ضـمـیـمه بادا

هرچــه داریـم نـثـار تو کریــمــه بـادا

 در تماشای جـلال تو ادب باید داشت            نـالـه ای بـدرقـه راه طلب بـایـد داشت

در خور منزلت و شأن تو ذیقعده نیست            جشن میلاد تو در ماه رجب باید داشت

کـوثـر اسـم تو شـیـریـنـی ایـمان دارد            وقت نامت به دهان طعم رطب باید داشت

عاقل از درک حضور تو به عجز افتاده            به تـمـنـای تو دیـوانـه لقب باید داشت

همچو پروانه اگر سوخت پر ما سهل است            سخت عمری که پی شمع تو تب باید داشت

آفرین بر تو که سر بودی و مکتوم شدی

خواهر و دختر و هم عمه معصوم شدی

 لایق صحبت صبح تو به جز شبنم نیست            جز ستاره شب احساس تو را محرم نیست

در کویر آمدی از زمزمه گل رویاندی            یعنی احساس زلال تو کم از شبنم نیست

آنکه ایـوان نجـف گـفـته صفایی دارد            داند ایـوان تو از مرقد مولا کم نیست

پای شیطان به شکوه حـرمت باز نشد            آنکه بیرون ز بهشت تو رود آدم نیست

آسمان می چکد از خواهش عرفانی ما            حـالـت دَرهم ما مستحـق دِرهم نیست

از نـسـیـم سـحـر، آرامگهـت پـرسیدم            که لبش جز به تب بوسه بر آن پرچم نیست

حـرمـت جـلـوۀ تـوحــیـد دمــادم دارد

قبله گاه است ولی مسجد اعـظـم دارد